|
Column: Bij wie hoor ik thuis?
Josefine was bijna drie toen ze in ons gezin kwam en ruim dertien toen ze verhuisde naar een woongroep voor jongeren met een verstandelijke beperking. Het is voor haar heel moeilijk geweest om zich aan ons te hechten. Na een aantal jaren werd er bij haar een hechtingsstoornis gediagnosticeerd. Josefine was altijd op zoek naar ankerpunten, ze wilde voortdurend weten ‘Bij wie hoor ik nu eigenlijk?’
Het eerste jaar dat ze bij ons was hield ik een dagboekje bij over hoe het Josefine verging, wat ze meemaakte, hoe haar taalontwikkeling was, wat me opviel, etc. Later was er een schrift waarin ik de oppas schreef hoe het met Josefine ging en wat voor bijzonderheden er speelden. In die tijd startte ik ook met jaarbrieven: aan elk van onze kinderen schreef ik aan het eind van het jaar een brief, waarin ik uitgebreid vertelde hoe ik hen als moeder dat jaar had ervaren, wat ze dagelijks deden, wat hun gewoonten waren, met welke vriend(innet)jes ze speelden, welke spelletjes we deden, en nog veel meer. Voor Josefine waren dit belangrijke documenten. Met name het eerste schriftje wilde ze op een gegeven moment graag voorgelezen hebben. Net alsof ze zeker wilde weten dat het echt was dat ze bij ons gekomen was en mocht blijven.
Maar nog veel belangrijker zijn voor Josefine de fotoalbums. We hebben voor elk van onze vier dochters aparte foto-albums, waar regelmatig nieuwe foto’s in komen. Josefine was apetrots op haar eerste foto-album. Ze mocht het zelf uit de kast halen, wanneer ze maar zin had en ze kon er urenlang in bladeren. Vaak was een foto aanleiding voor een vraag, zoals ‘Waarom kon mijn moeder niet voor mij zorgen?’ Daarnaast hebben we ook veel filmopnamen van de kinderen. Een favoriete bezigheid van Josefine is een ‘filmpje van vroeger’ bekijken. Ze kan die zelf uitkiezen en opzetten en ik schuif graag aan, want o, wat is dat toch leuk en ‘wat waren ze toen nog klein’.
Nog steeds is het een favoriete bezigheid van Josefine, als ze bij ons is. Even kijken in de foto-albums. Uiteraard vullen we haar album op haar groep ook regelmatig aan met nieuwe foto’s. Zo kan ze steeds even zichzelf geruststellen dat ze nog bij ons hoort en dat ze er mag zijn. Hoe graag ze ook haar fotoboeken bekijkt, Josefine gaat niet graag op de foto: ze duikt altijd weg of trekt een boos gezicht als ze me met het fototoestel aan ziet komen. Waarom ze het niet wil? Wie het weet mag het zeggen.
|
